Festival van de architectuur

Hans Leinfelder

Auteur

Hans Leinfelder is landbouwingenieur en ruimtelijk planner. Hij werkte in het verleden aan de Universiteit Gent en aan de ruimtelijke ordeningsadministratie van de Vlaamse overheid. Vandaag is hij docent ruimtelijk beleid en planningstheorie aan de Faculteit Architectuur van KU Leuven-campus Gent. Hij is ook coördinator van de PLEN-Onderzoeksgroep (Creating an ENvironment for PLanning). Functie: Docent ruimtelijk beleid en planningstheorie aan de Faculteit Architectuur van KU Leuven-campus Gent, en coördinator van de PLEN-Onderzoeksgroep Leeftijd: 49 Woonplaats: Ledeberg

Het is dringend tijd om ‘architecturale sloop’ als ontwerpopgave te ontplooien.

In welke stad (ter wereld) zou je het beste gedijen en waarom? 

Ik woon in Ledeberg, midden in de Gentse negentiende-eeuwse gordel. Ik houd van deze stad en wil deze alleen maar tijdelijk inruilen voor een eenzame berghut met een adembenemend uitzicht op een gletsjerketen in een of ander nationaal park op de grens tussen Canada en de Verenigde Staten. Alleen op een dergelijke plek ervaar je als mens je bescheiden plaats in het ecosysteem. Die ervaring heb je vervolgens nodig om, met overtuiging, de andere dagen van je leven in de stad je ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden.   

Welk gebouw/plek/publieke ruimte roept voor jou instant jeugdherinneringen op en waarom? 

Als wielerliefhebber van kindsbeen af, was Roger De Vlaeminck mijn idool. Jaarlijks gingen wij met het gezin op vakantie naar De Panne. Volgens mijn vader stond zijn villa in de jaren 1970 in de nog vrij ongerepte Westhoekduinen. Ik vond de witte villa, van wie ze ook was, indrukwekkend, riant gelegen aan de rand van het natuurreservaat. Ik droomde ervan om er later mijn Porsche voor de deur te parkeren.  

Aan welk architecturaal/stedenbouwkundig project in Vlaanderen en/of Brussel had je graag meegewerkt en waarom? 

Vandaag had ik, als ruimtelijk planner, maar al te graag meegewerkt aan de stedenbouwkundige ontwikkeling van de latere uitbreiding van De Panne in de Westhoekduinen… of beter, vandaag had ik, als ruimtelijk planner, maar al te graag die ontwikkeling tegengewerkt. Voor mij is deze rij kwaliteitsloze appartementsgebouwen het zinnebeeld van het falende Vlaamse ruimtelijk beleid. Gelukkig kwamen er nadien het duinendecreet en het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen. Mijn suggestie aan wie vandaag durft te twijfelen aan het belang van de bescherming van bossen in woongebied: dwaal eens rond in de Westhoek, tussen De Panne en de Franse grens.